ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΤΟΠΙΩΝ.
Ο
ήλιος ολόχρυσος δύει στον Τάμεση. Κωπηλάτες διασχίζουν την ησυχία του νερού.
Ακουμπισμένοι οι αγκώνες νωχελικά στον φράχτη από τα κόκκινα τούβλα δεξιά της
γέφυρας, τα μάτια κοιτούν τον ποταμό να ρέει στην πόλη. Hammersmith μέσα στον Δεκαπενταύγουστο. Υπάρχει μια γαλήνη στο τοπίο όπως στις
σελίδες ρομαντικών διηγημάτων του 18ου αιώνα. Δεν ξέρεις αν θέλεις να επιστρέψεις στο σπίτι. Παραμένεις με μια εσωτερική ομορφιά να σε γεμίζει.
Ακουμπισμένη μπροστά από τις pub. Σιωπηλή και τόσο πλούσια από ευφορία.
Το καλοκαίρι εμπεριέχεται στους προσωπικούς μας χάρτες. Όταν αποχαιρετούμε την κάθε είδους συνήθεια και η διαφορετική διαδρομή απλώνεται τεράστια μπροστά στο βήμα μας. Όταν οι κατευθύνσεις δεν έχουν βιασύνη και η επιλογή τους είναι τυχαία.
Το αεροπλάνο διασχίζει τα σύνορα και τις χώρες.
Δεν
ρώτησα ποτέ κανέναν πού θα πάει το καλοκαίρι. Θεωρούσα πάντα πως αυτή η ερώτηση
είναι άκομψη, χωρίς να έχει κανένα όφελος η απάντησή της.
Η μεγάλη χρονική περίοδος απουσίας από τις ευθύνες για ορισμένα από τα επαγγέλματα δημιούργησε αυτή την ερώτηση. Το καλοκαίρι δεν έχει διαφορετική όψη από άλλες εποχές για όλους. Για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού η καθημερινότητα ρέει μέσα στην ίδια ρουτίνα μακριά από διακοπές, ενώ για άλλους είναι μια μεγάλη ευκαιρία να δημιουργήσουν όσα δεν έχουν τον χρόνο κάτω από άλλες συνθήκες.
Και
είναι εκείνο που με κάνει να σκεφτώ πως ποτέ ένας ενήλικας στην πραγματικότητα
δεν έχει τόσο μεγάλες περιόδους ανεμελιάς στα αλήθεια, όχι γιατί δεν γίνεται
αλλά γιατί έχει την ανάγκη να δημιουργεί.
«Πού πήγες το καλοκαίρι», επέμεναν.
Σε αυτήν την απάντηση δεν χωράει τίποτα που να εμπεριέχει την ευτυχία του τύπου, «ανηφορίσαμε νωρίς το πρωί με τους πρώτους επισκέπτες στο Αρχαίο θέατρο του Διόνυσου»
ή κάθε ευτυχία που ο καθένας προσωπικά ορίζει. Που ο καθένας δημιουργεί ως προσωπικό τοπίο.
«Που
πήγες διακοπές», επέμεναν.
Τις διακοπές μπορεί οποιοσδήποτε να εφεύρει σε κάθε χρονική περίοδο και εποχή χωρίς κανένας γύρω να το γνωρίζει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου